Lieve volgers, na Pasen stond er weer een belangrijk punt op de lijst: het aanmeten van een trombosekous. Dat moest echt nog steeds gebeuren. Mijn hele rechterbeen zit namelijk vol met trombose, en vanuit het ziekenhuis had ik eigenlijk direct een tijdelijke kous moeten meekrijgen. Helaas is dat toen niet gebeurd…
Dus op naar Hofstede in Noord-Brabant om er alsnog eentje te laten aanmeten. Ze hadden er niet meteen één in mijn maat en lengte, dus moest er een op maat gemaakt worden. Gelukkig kreeg ik van hen wél een tijdelijke kous mee — die was iets korter, maar zou in elk geval al wat ondersteuning moeten bieden. Zelf vonden wij het allemaal ook vreemd dat ik nog geen controle of check-up heb gehad vanuit de trombosedienst. Verder vertelde ze mij dat ik sowieso zo’n 1 à 2 jaar deze kous moet blijven dragen.
Het aantrekken van die kous is echt een klusje op zich, zeker omdat ik zelf de kracht niet heb. Gelukkig was mijn partner mee, want voor hem werd het meteen een ochtend- én avondtaak. Toen de kous eenmaal aan was, leek mijn been net een augurk (zoals ik het zelf maar noem). Doordat hij iets te kort is, puilt het “blubber”-stuk erboven nog een beetje uit. Ach ja… het is wat het is.
Eenmaal thuis was ik echt gesloopt. Door de kortademigheid, spierontstekingen en myocarditis is bewegen nog steeds heel beperkt. Dus ik ben meteen op de bank in slaap gevallen, later wat gegeten en daarna gewoon weer verder geslapen. Het was gewoon weer veel te veel voor één dag.
Het gesprek bij Hofstede kreeg nog een heel persoonlijk tintje. Ze vertelde dat haar man behandeld wordt in het JBZ, ook voor een auto-immuunziekte. Ze hadden een second opinion aangevraagd in het UMC Utrecht, en daar bleek uiteindelijk dat hij maagkanker heeft. Heel verdrietig om te horen, ik had zo met haar te doen. Je merkte dat ze er zelf ook helemaal doorheen zit, midden in haar eigen medische molen.
Soms kom je op onverwachte momenten zulke verhalen tegen. Het raakte me echt en nog steeds.
Reactie plaatsen
Reacties