Soms verlopen dagen anders dan je hoopt. Mijn vriendin zou eigenlijk bij me blijven slapen, maar uiteindelijk liep dat anders. Gelukkig bracht haar huisgenoot – die ik ook als vriendin beschouw – me in alle vroegte naar Rotterdam. Om 07:00 uur zaten we al op de snelweg, op weg naar de afspraak voor mijn hartecho. Ondanks wat file kwamen we op tijd aan in het ziekenhuis. Een hele opluchting, want ik weet hoe stressvol te laat komen op zulke dagen kan zijn.
De echo verliep gelukkig rustig. Mijn beste vriendin was mee naar binnen – iets wat me altijd helpt om een beetje te ontspannen. De echoscopiste gaf aan dat het er goed uitzag, maar de definitieve uitslag krijg ik pas op woensdag 14 mei. Dat wachten is spannend, maar ik probeer mezelf er niet in te verliezen.
Na de echo stond er nog een bloedonderzoek op het programma. Neurologie wil uitsluiten dat er sprake is van een zeldzame auto-immuunspierziekte, of zelfs spierkanker. Grote woorden, grote onzekerheden. De uitslag kan nog 2 tot 4 weken duren, dus voorlopig is het vooral afwachten en blijven ademhalen.
Eenmaal thuis zijn we samen gaan lunchen. Ondanks de pijn in mijn hand – die op sommige momenten echt ondraaglijk is, alsof hij gebroken is – probeerde ik het rustig aan te doen. Daarna maakten we foto’s voor de aanvraag van mijn invalidenparkeerkaart, iets wat hopelijk straks wat vrijheid gaat geven.
Later op de dag zijn we langs Luijendijk gegaan om te kijken naar een rolstoel en scootmobiel. Het voelt dubbel. Aan de ene kant doet het pijn dat ik op dit punt ben gekomen, aan de andere kant opent het misschien wel nieuwe mogelijkheden. Zelf boodschappen kunnen doen, zelf ergens heen kunnen gaan. Het zijn dingen die ik spannend vind, maar ook belangrijk. Het is weer een drempel waar ik overheen wil leren stappen.
De dag eindigde bij de fysiotherapeut, waar ik zowaar eens positief nieuws kreeg: omdat mijn ziekte op een lijst van chronische aandoeningen staat, kom ik in aanmerking voor een doorverwijzing waarmee fysiotherapie levenslang vergoed wordt. In een wereld waarin alles steeds ingewikkelder lijkt, is dit een klein stukje rust.
’s Avonds hebben we samen gegeten, gelachen en gepraat. Daarna bracht ik mijn vriendin naar huis. Ondanks alle pijn en spanningen was het een fijne dag. Morgen laat ik voor de zekerheid een foto maken van mijn hand. Weer een stap, weer een check. De huisarts grapte nog: “Kun je de volgende keer niet gewoon met een snijwond komen? Daar kan ik tenminste iets mee.” Soms is er niks meer te doen dan dat – blijven lachen waar het kan, en doorgaan waar het moet.
Reactie plaatsen
Reacties