Vrijdag 2 mei 2025: de ochtend begon vroeg. Ik moest een röntgenfoto van mijn hand laten maken, maar – zoals het vaak gaat – was de ergste pijn alweer verdwenen. Misschien toch gewoon weer een opstoot van de ontstekingen door MCTD. Ze komen op, zorgen voor felle pijn, en verdwijnen dan weer langzaam alsof er niets gebeurd is. Joepie. That’s life, I guess. Na het ziekenhuis ben ik meteen naar huis gegaan. Mijn lichaam voelde niet goed, ik was echt niet fit. En mijn lichaam gaf het duidelijk aan: rust. Dus ik luisterde, kroop mijn bed in en sliep praktisch de hele dag. Gisteren was gewoon te veel geweest. Te druk, te veel indrukken, te lang aan één stuk door gegaan. Ik ben nog lang niet de oude — sterker nog, ik voel me mezelf soms niet eens meer. En dat is eng. Want hoe ga je eigenlijk om met het verliezen van jezelf? Ik weet het niet.
’s Avonds werden we gebeld door de neef van mijn partner. Hij was met zijn moeder – de tante van mijn partner – in het ziekenhuis. Het zag er niet goed uit. We mochten langskomen als we dat wilden. Het nieuws raakte ons. En het maakte ons ook even stil. Er kwam ineens veel samen.
Uit eigen initiatief ben ik eerder die week het contact aangegaan met de bonusvader van mijn partner (stiefpa). Want er is al genoeg strijd geweest. Genoeg afstand, genoeg stiltes. Het werd tijd om die neer te leggen. Tijd om te praten, misschien zelfs opnieuw te bouwen aan een toekomst samen. En ja, ook ik heb fouten gemaakt. Daarom voelde het goed om nu die eerste stap te zetten.
Achteraf ben ik daar heel dankbaar voor. Want de dag erna, toen we bij zijn tante in het ziekenhuis waren, was ook zijn bonuspa daar. En juist doordat we al contact hadden gehad, was het helemaal niet ongemakkelijk. Integendeel. Het voelde alsof er iets verzacht was.
Zaterdag 3 mei 2025: terwijl we alles nog last minute in orde brengen, gebak halen, even naar het stort, krijg ik te horen dat ik de op maat gemaakte kous eindelijk na twee weken voor mijn trombosebeen kan ophalen (eindelijk), wij naar Noord-Brabant, opgehaald maar bij thuiskomst blijkt dat er iets goeds mis is gegaan.. de kous gaat niet tot mijn lies maar tot mijn enkels.. dat is niet de bedoeling. Ik heb direct terug gebeld en ze hebben daar schijnbaar een fout gemaakt, ze gaan een nieuwe bestellen alleen het is maatwerk dus hier gaan opnieuw twee weken overheen. Wat een gedoe!
Die zaterdag had ook een andere kant: mijn familie kwam op bezoek. Voor de verjaardag van mijn partner. Mijn vader, bonusmoeder, zus, Bryson (hond van mijn zus), broer, schoonzus, nichtje en neefje — het huis stond vol liefde. Het voelde dubbel, zo vlak na het slechte nieuws over zijn tante, maar toch konden we samen genieten van de middag. We maakten zelfs plannen voor onze ‘bush bush’-tuin. Even lucht, even toekomst, even gewoon samen zijn.
’s Avonds haalden we nog een vriendin op, gingen ergens eten en reden daarna door naar het ziekenhuis. Daar zagen we zijn tante, hadden we het emotionele maar warme weerzien met zijn stiefvader, en maakten we zelfs plannen om morgen weer samen te komen. De avond sloten we af met vrienden en warme gesprekken.
Het was een dag vol contrasten. Pijn en herstel. Rouw en vreugde. Afstand en toenadering. Maar bovenal voelde het als een dag waarop het leven me leerde dat kwetsbaarheid soms de weg is naar verbinding. En dat zelfs na donkere tijden er ruimte kan ontstaan voor licht.
Reactie plaatsen
Reacties