Vrijdag begon dan eindelijk onze vakantie. Even loskomen, even genieten van de rust… maar nog voor we goed en wel op gang waren, kregen we slecht nieuws. De tante van mijn partner is overleden. Na een intens kort ziekbed van slechts zeven weken heeft ze de strijd tegen hersenkanker verloren. We wisten dat dit moment eraan zat te komen, maar toch kwam het sneller dan we hadden verwacht. Het hakte er even goed in.
Toch hebben we geprobeerd om de start van onze vakantie niet volledig in het verdriet te laten verdwijnen. We zijn die middag gaan lunchen bij de Roskam en hebben Emma opgezocht. Uiteindelijk hebben we met z’n drieën gegeten en de avond samen doorgebracht. Dat voelde warm en vertrouwd. Even stil staan, maar ook weer doorgaan.
Zaterdag ging het tempo omhoog – letterlijk. De mannen, samen met de vriendin van één van hen, gingen flink aan de slag in onze achtertuin. Wat een werk hebben ze verricht! Met bloed, zweet, zonneprikken, radler 0.0% en ijsjes hebben ze de klus geklaard. En eerlijk is eerlijk: wat een prestatie. Dat moest natuurlijk gevierd worden!
’s Avonds zijn we met z’n allen uit eten geweest bij Heinde heerlijk onbeperkt tafelen. Gewoon gezellig met elkaar, als dank voor al het harde werk. En als afsluiter van het weekend stond er nog een gezellige activiteit op het programma: bowlen!
Zondagmiddag bloedheet, veel te warm eigenlijk hebben we drie uur lang gebowld. En ja, dat is lang, maar met die baanwissels tussendoor (want die dingen kapten er steeds mee) was het ook wel nodig. Uiteindelijk vier potjes gespeeld: ik won er drie, en de beste vriend van mijn partner pakte er eentje mee. We hebben zó gelachen, echt een topmiddag gehad.
Na afloop iedereen naar huis gebracht, en toen… ben ik lekker mijn bed in gekropen. Helemaal voldaan maar compleet gesloopt.
Oh en dan nog even over mijn eetlust. Die is momenteel next level. Prednison op hoge dosis zorgt voor non-stop vreetbuien, en in het begin viel dat misschien nog niet zo op… maar inmiddels is het onmiskenbaar: Cushingoïde trekjes. Rond gezicht, zichtbare veranderingen. En ja, dat raakt me. Het is niet alleen fysiek, het zit ook mentaal.
Maar hé, ondanks alles – het verdriet, het harde werk, de hitte, de ongemakken – heb ik genoten. Van de mensen, van de momenten, van het samen zijn. En dat is ook wat telt.
Reactie plaatsen
Reacties