Vandaag was een dag met een randje rouw, maar ook met warmte, verbondenheid en onverwachte momenten van liefde. Vanochtend stond Emma al vroeg bij ons op de stoep om 08:30 uur want er zou een levering komen, terwijl wij die ochtend naar de uitvaart gingen van de tante van mijn partner. Alles liep volgens plan, dachten we… Tot we bij de locatie aankwamen en erachter kwamen dat we de bloemen waren vergeten. Stom natuurlijk. Maar in plaats van met lege handen te staan, besloten we buiten wat bloemen te plukken. Vers uit de natuur, een beetje rommelig misschien, maar met liefde. En uiteindelijk perfect passend bij wie ze was.
De dienst zelf was mooi, maar ook intens. Er werd vaak stilgestaan bij de moeder van mijn partner, die twee jaar geleden overleed. Het verdriet daarvan ligt nog vers aan de oppervlakte. Het was alsof haar afwezigheid vandaag extra voelbaar was, en tegelijkertijd… alsof ze er juist wél was.
Na afloop zaten we met familie en bekenden samen. Herinneringen ophalen, lachen, tranen, gedeeld verdriet dat even zachter voelt als je het deelt. Rond het middaguur reden we naar huis, een beetje moe, een beetje leeg, zoals dat gaat na zo’n dag.
Maar wat we aantroffen thuis, verraste ons volledig. Wij dachten dat de levering die ochtend veel te zwaar zou zijn. Maar Emma lief als ze is had het tuinset al in elkaar gezet. Mijn partner liep de tuin in en stond met open mond te kijken. En ik voelde alleen maar dankbaarheid.
Terwijl ik even buiten ging zitten om alles te laten bezinken, vlogen er twee gele vlinders over de schutting. Ze dartelden speels achter elkaar aan. Alsof ze wilden zeggen: “We zijn er nog, we waken over jullie.” De zussen. Samen. Even op bezoek.
Dat ene moment bracht ons op een idee: volgend jaar willen we een vlindertuin aanleggen. Een mooie vlinderstruik, misschien wel meer. Een plek waar ze altijd welkom zijn. Waar herinnering en natuur elkaar ontmoeten. Waar liefde blijft landen, zachtjes op de wind.
’s Middags reden we naar de IKEA lampjes en servetten, de simpele dingen. En daarna gingen we samen uiteten in Tiel, bij Heinde. Met z’n drieën. Het werd nóg specialer toen Emma vertelde dat haar moeder geld had overgemaakt voor het etentje een cadeau van haar. We waren sprakeloos. Zo lief. Zo onverwacht. Zo welkom op een dag als deze.
’s Avonds reden we nog wat rondjes, luisterden muziek en lieten de dag langzaam los.
De zondag heb ik rustig aan gedaan. Even bijtanken. Want maandag begint mijn immuuntherapie in het Erasmus. Mijn eerste Rituximab-infuus. Ik voel spanning, eerlijk gezegd ook angst. Maar vandaag herinnerde me eraan hoeveel liefde en steun ik om me heen heb. En soms… komen vlinders op precies het juiste moment.
Reactie plaatsen
Reacties