Vandaag was een bijzondere dag. Intens, beladen, maar ook liefdevol en verbindend. Na twee jaar was daar het moment waarop de moeder van mijn partner haar laatste rustplek kreeg. We hebben een tijd geen contact gehad met de familie, maar onlangs hebben we alles uitgesproken. En nu bouwen we het contact stukje bij beetje weer op. Dit moment, het uitstrooien van haar as, voelde als een symbolisch nieuw begin in verbinding, in rust en in liefde.
De ochtend begon met iets bijzonders. Een prachtige gele vlinder verscheen bij hen thuis. En alsof dat nog niet genoeg was, vertelde mijn partner later dat er tijdens het uitstrooien opnieuw een gele vlinder opdook. Precies op de plek waar zij haar mama aan de natuur toevertrouwden. De vlinder fladderde even rond en verdween toen zachtjes achter de struiken. Alsof het een teken was. Een groet, een knipoog, een laatste dans van haar ziel.
In de tussentijd ben ik even langs de vrouw van mijn broer geweest. Alleen hadden we per ongeluk onze huissleutel thuis laten liggen toen we vertrokken. En niemand had een reservesleutel oeps. Gelukkig zijn we creatief genoeg en vonden we een manier om toch binnen te komen (ja echt!). Al heeft het ons ook aan het denken gezet: wat gaat het eigenlijk makkelijk… voortaan alles goed afsluiten én de sleutel niet vergeten. 😅
’s Middags heb ik nog even bijgeslapen. Fysiek ben ik nog steeds niet helemaal mezelf en zo’n dag vol emoties vraagt nu eenmaal veel. Gelukkig kon ik ’s avonds weer een beetje opladen, want we zijn met z’n allen inclusief aanhang uiteten gegaan. Het was warm, gezellig en oprecht. We hebben gelachen, herinneringen opgehaald en uiteindelijk de verjaardag van hun mama gevierd, op een manier die haar eer aandeed.
Bij thuiskomst voelde ik hoe moe ik eigenlijk was. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Dus ben ik snel naar bed gegaan. Vandaag was veel. Maar het was ook mooi. Rauw én zacht tegelijk. Precies zoals het leven soms is.
Reactie plaatsen
Reacties