Tijd voor een update na mijn eerste dag met rituximab. Gisteren was het dan zover. Bij aankomst werd direct het infuus aangelegd, en vooraf kreeg ik nog een cocktailtje van cetirizine, prednison en paracetamol toegediend – dat moest eerst een half uurtje inwerken. Daarna begon de echte hoofdrolspeler van de dag: 1000 mg Rituximab, rustig verdeeld over vijf uur… althans, dat was het idee. 😅
Maar goed, mijn lijf had er bij de allereerste stap al geen zin in: hondsberoerd werd ik. Alles meteen stopgezet en ik kreeg gelukkig via het infuus iets tegen de misselijkheid. Toen dat eenmaal z’n werk deed, konden we verder, maar in plaats van vijf uur zat ik uiteindelijk zes uur vast aan het infuus. Wat een zit.
Om 17:00 uur gingen we op weg naar huis, maar natuurlijk… file. Pas om 19:00 uur waren we echt thuis. De eerste drie uur van de toediening was ik compleet van de kaart – mijn ogen bleven amper open en ik heb vooral veel weg zitten doezelen. Na een uurtje of drie kwam ik wat bij, wat gegeten en gedronken, maar de hele dag voelde alsof ik letterlijk aan een paal vastgeplakt zat. 😅
Thuis nog even snel wat gegeten, maar ik was zó moe. Ik dacht nog: “Als ik nu al in slaap val, ben ik vannacht vast klaarwakker…” Maar nee hoor – van 19:15 gisteravond tot vanochtend doorgeslapen. 😂
Vandaag voel ik me nog steeds alsof ik een hele week slaap tekort heb. Goed spul, dat rituximab. 🤦🏽♀️ Gelukkig verder geen gekke klachten, behalve de misselijkheid en het slaperige gevoel. Daar ben ik heel blij om 🙏🏽
Op naar de volgende dag, hopelijk met wat meer energie!
Liefs 💋
Reactie plaatsen
Reacties