Het is alweer even geleden dat ik iets geschreven heb. Dat ligt volledig aan mij, niet aan tijd, niet aan inspiratie, maar aan uitputting.
De laatste ziekenhuisbezoeken, de check-ups, de uitslagen… het werd gewoon te veel. Elke keer dacht ik: “Nu zal het wel meevallen,” maar het viel niet mee.
Wat misschien nog zwaarder weegt, zijn de mensen die het niet zien. Familieleden die denken dat het allemaal overdreven is. Dat het “wel weer overgaat”. Alsof ik een knop kan omdraaien en weer de oude kan zijn. En hoewel ik weet dat ze het misschien niet kwaad bedoelen, doet het pijn.
Die twijfel. Dat ongeloof. Je trekt je langzaam terug, stukje bij beetje, tot je bijna onzichtbaar wordt. Want wat levert delen nog op, als er toch geen begrip komt?
Dus ik lach. Als iemand vraagt hoe het gaat, zeg ik automatisch “goed hoor”. Maar diep van binnen gaat het niet goed. Helemaal niet.
Ik voel angst. Zoveel angst. De toekomst voelt als een doolhof zonder uitgang. En ja, ik merk dat ik sneller prikkelbaar ben. Wanneer anderen om me heen verder gaan met hun leven, lachen, plannen maken, ik gun het ze, echt maar ergens wringt het. Hun geluk legt mijn onzekerheid bloot.
En ondertussen is mijn lichaam nog steeds moe, ziek. Sinds juli loop ik met een hardnekkige verkoudheid die niet weggaat. Ik hoest mezelf letterlijk kapot soms tot ik moet overgeven, door slijm of gewoon van uitputting.
Het is niet alleen vervelend, het is walgelijk. En ik ben het zó zat. Nu lig ik al zes dagen op bed. Zaterdag ben ik voor het laatst buiten geweest. De rest van de tijd slaap ik, of probeer ik dat.
Morgen organiseren we een Halloweenfeest met vrienden. Normaal zou ik daar zó naar uitkijken. Maar mijn zin, mijn plezier… die zijn nog steeds zoek. Ergens ver weg, alsof iemand het licht heeft uitgezet.
Ik voel me leeg. Emotieloos. Uitzichtloos. En dat is moeilijk om hardop toe te geven. Het is een duistere tijd.
Maar misschien is dat ook wat Invisible Shield altijd al is geweest voor mij: een plek om die duisternis niet te ontkennen, maar te erkennen. Om te zeggen wat ik niet durf uit te spreken. Om mezelf eraan te herinneren dat zelfs in de schaduw, ik nog besta.
De vraag is alleen: hoe vind je het licht weer terug, als je er zelf niet meer in gelooft?
Reactie plaatsen
Reacties