Vandaag vieren we 80 jaar vrijheid. Tachtig jaar sinds de bevrijding van Nederland na een van de donkerste periodes uit onze geschiedenis: de Holocaust. Elk jaar raakt deze dag me opnieuw. De verhalen uit die tijd, de gruwelen die mensen moesten doorstaan, blijven me achtervolgen — en dat mag ook. Want als we niet meer herinneren, lopen we het risico opnieuw te falen. Toch doet het me pijn om te zien hoe er soms vergelijkingen worden gemaakt met situaties van nu, zoals met asielzoekers. Voor mij staat dat volledig los van wat er toen gebeurde. Tijdens de Holocaust werd een volk systematisch uitgeroeid. Wat nu gebeurt, is complex en verdient nuance, maar we moeten niet vergeten wat echte vervolging is geweest. Natuurlijk moeten we mensen in nood helpen, maar ik vraag me ook af wanneer er weer écht naar onze eigen mensen gekeken wordt. Soms voelt het alsof we zelf vergeten worden.
Mijn boekenkast staat vol met literatuur over de Tweede Wereldoorlog. Mensen vragen zich weleens af waarom ik zulke zware boeken lees. Maar voor mij zijn ze essentieel. Ze helpen me begrijpen, voelen, herinneren. En het maakt me verdrietig dat er kinderen opgroeien zonder echt te weten wat er gebeurd is. We móéten blijven herinneren, alleen dan voorkomen we herhaling.
Maar vandaag was niet alleen een dag van reflectie. Het was ook Bevrijdingsdag — een dag van vieren. We laadden de rolstoel in de auto en zijn even over de markt gerold. Maar eerlijk: het was veel te koud en ontzettend druk. Al snel zochten we de rust op en gingen we samen met het zusje van mijn partner en haar geweldige vriend op het terras zitten. Wat gedronken, wat gegeten — even een klein momentje van genieten in het nu.
Later op de dag appte mijn zusje: of we zin hadden in een barbecue bij haar thuis. En ja, dat hadden we. Snel thuis nog even opgefrist, wat boodschappen gedaan en toen vertrokken we richting hun huis. Parkeren was, zoals zo vaak, weer een drama. Ik moest een flink stuk lopen, en eerlijk: ik was kapot. Maar ik deed het toch. Voor de gezelligheid, voor het samen-zijn.
En dat werd het ook: een fijne avond, warme gesprekken, goed gezelschap. Maar toen ik thuiskwam, was het ook echt klaar. Fysiek én mentaal gesloopt. Ik kroop direct mijn bed in en viel meteen in slaap.
Soms is vrijheid ook weten wanneer je moet rusten. Wanneer je mag loslaten. Vandaag herdachten we, vierden we én leefden we. En dat is precies waarom deze dag zo belangrijk blijft.
Reactie plaatsen
Reacties