Nieuwe week, nieuwe kansen! Laten we hopen dat deze niet zo chaotisch zal zijn als de afgelopen twee weken. Vandaag maakte ik me wat zorgen om mijn beste vriendin en omdat ik nog wat dingen voor onze tuin moest regelen, besloot ik haar een bezoekje te brengen om te checken of alles goed ging. We zijn van plan kunstgras te leggen, dus we hebben ook worteldoeken nodig.
Gelukkig had ze zelf al goed ingegrepen: ze zat gezellig naar een tv-serie te kijken en het ging prima met haar. We hebben wezenlijk gepraat over van alles en nog wat en samen boodschappen gedaan. Daarna ben ik mijn partner van zijn werk gaan ophalen, omdat zijn auto een motorlampje had laten zien. We hebben even langs de garage gereden om de APK in te plannen. Gelukkig was alles in orde, alleen moest de motorolie bijgevuld worden. Inmiddels kan hij weer veilig de weg op!
Toen ik thuis was, kreeg ik een telefoontje van Luinendijk: de scootmobiel en rolstoel zijn klaar! Ze worden woensdag gebracht, en dat is een enorme opluchting. De laatste tijd heb ik me echt opgesloten gevoeld in huis omdat ik zelfstandig bijna niets kan. Soms voel ik me goed en denk ik dat ik de wereld aan kan, maar dan, de dag erna, lig ik weer de hele dag ziek op bed. Dat is echt een uitdaging om om te gaan met mijn diagnose en het kan heel pittig zijn.
Dinsdag 13 mei was zo'n dag dat ik de hele dag ziek op bed en de bank heb gelegen. Heel vervelend! Morgen komt de scootmobiel en ik wil echt meteen op pad. Ik heb met mijn beste vriendin afgesproken dat ik langs haar kom zodra die er is, ook al is dat een stukje rijden. Ik moet het gewoon doen; anders durf ik het nooit. Daarnaast moet ik ook nog even langs de gemeente voor mijn parkeerontheffing.
Morgen (woensdag 14 mei) wordt ik gebeld door de cardioloog. Vandaag kreeg ik ook een telefoontje van Renier van Arkel, maandag heb ik een intakegesprek. Daar kan ik uitleggen wat mijn vraagstukken zijn en hoe zij mij wellicht kunnen helpen.
Langzaam vallen alle stukjes op hun plek, maar ik realiseer me dat ik hulp nodig heb. Mentaal voel ik me achteruitgaan. Er ligt momenteel gewoon te veel op ons bordje, en dat is lastig te verwerken, vooral wanneer je niemand aan het hebben om op terug te vallen. Mijn partner is er voor me, maar ik wil hem niet te veel belasten. Dit alles is gewoon heel moeilijk, verdrietig en pijnlijk.
Soms weet ik echt niet meer wat ik moet doen, maar morgenmiddag gaan we langs de tante van mijn partner. Gewoon even herinneringen maken; dat is wat nu belangrijk is. We staan er samen voor, en dat is wat telt.
Reactie plaatsen
Reacties