Gisteren kwam Emma weer langs, mijn beste vriendin. We delen veel – ook de zwaarte. Zij zit midden in een pittig herstel van een zware depressie, maar ik zie hoe ze er alles aan doet: groepstherapie, individuele gesprekken, EMDR… ze gaat de confrontatie echt niet uit de weg. Ik vind haar prachtig zoals ze is – haar unieke zelf – maar zij voelt dat er iets moet veranderen, ook fysiek. Ze heeft voor zichzelf een grens bereikt.
En nu grijpt ze haar kans. Gisteren kreeg ze van haar moeder een elektrische fiets om haar doelen nóg beter te kunnen halen. Ze sport nu 3 tot 5 keer per week, eet bewuster, beweegt veel. Echt knap. Haar doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig en ik ben zo ontzettend trots op haar. Want: ze doet het maar mooi wél.
Daarna haalde ik Emma weer op. Samen boodschappen gedaan en door naar mijn fysiotherapeut. We zijn daar inmiddels kind aan huis. Ze kon tijdens mijn behandeling ook even praten met mijn fysiotherapeut – hij is al sinds mijn jeugd betrokken en ondanks dat zijn praktijk is overgenomen door een grote keten, is hij er gelukkig nog steeds. Mijn verwijzing is inmiddels chronisch verklaard door de MCTD, dus dit wordt nu levenslang vergoed. Een soort fysieke verbintenis op papier, maar ook eentje waar ik op vertrouw.
Na de fysio reden we naar huis, want: koken! Het huisgenootje van Emma – ook een goede vriendin – bleef eten. Ze had zo’n zin in witlof met ham en kaas, dus ik dacht: waarom ook niet? Onze oven is top, dus we maakten het samen klaar. En het was heerlijk. We hebben gezellig gegeten met z’n drieën en daarna bracht ik ze terug naar huis. Ik was op. Moe tot in m’n botten, en ben direct naar bed gegaan.
Vrijdag 16 mei 2025
Zojuist de kennismaking aan huis met de Ergotherapeut gehad, wat fijn dat dit aan huis gerealiseerd kan worden. Alles uitgelegd, besproken, emotioneel maar ook volbracht. Het is mij gelukt. Wat uitleg gekregen over hoe het in zijn werking gaat, wekelijks zullen ze op de vrijdag langs komen. Fijn, dan kan ik straks mijn dagen gaan invullen zonder dat ik de halve middag lig te slapen omdat ik geen energie meer heb.
Daarna pikte ik Emma weer op – met taart deze keer – want we gingen langs haar moeder. Haar ouders zijn ook goede vrienden van mij en mijn partner. Woensdag hadden we al gezegd dat we langs zouden komen en zouden blijven eten, maar wát we precies kwamen doen, dat hadden we nog even in het midden gelaten 😉
Na nog wat boodschappen reden we die kant op. Even wachten tot ze thuis was, en toen barstte de pret los. We speelden kaartspelletjes – waarin ik dus echt dramatisch slecht ben – en ja, ik ben óók zo’n type die niet goed tegen z’n verlies kan 😅. Haar moeder won glansrijk. Daarna nog even spaarpotten geteld (wat een feest) en vervolgens hebben we genoten van zelfgemaakte Turkse pizza. Wat een traktatie.
Zij vertrokken daarna richting de camping, ik kreeg een flinke lading statiegeld mee (en dit keer ook echt het wc-papier van Emma mee terug, haha), en toen heb ik haar afgezet. Thuis aangekomen was ik zó voldaan, maar ook helemaal gesloopt. Ik kon amper nog de trap op.
Maar wat was het prachtig. Wat een rijkdom, zulke dagen met de mensen die ertoe doen.
Reactie plaatsen
Reacties