Wat een dag was het vandaag weer zeg. Ik stond op tijd op – dat moet ook wel, want je raadt het vast al: de steunkous. Zonder die kous kan ik letterlijk niet lopen, dus iedere ochtend is het een race tegen de klok. Mijn partner moet namelijk op tijd naar zijn werk, dus ik moet voor die tijd gedoucht en ingepakt zijn. En geloof me: die kous krijg je echt niet meer aan als je lichaam eenmaal op gang is. Dus hup, douchen, kous aan, dagstarten.
Ik besloot in de ochtend even bij Marco langs te gaan, van Toast en Tosti. Fijn plekje, goede koffie, vertrouwde gezichten. Terwijl ik daar zat, kwam ook Emma nog even langs. Samen een tosti gegeten – het zijn die kleine dingen die de ochtend goed maken.
Daarna snel naar huis, scootmobiel pakken, en samen met Emma op pad naar de herstelacademie. Onderweg dacht ik nog: hopelijk doet de lift het gewoon vandaag. Maar nee hoor, natuurlijk niet. Kak. Gelukkig is Emma niet voor één gat te vangen – ze vloog vier trappen op om de man te zoeken die de lift aan het maken was. Die gaf gelukkig groen licht: ik mocht er veilig gebruik van maken. Dus hop, omhoog en deelnemen aan de sessie: ‘Schrijf van je af’.
We waren met z’n zessen, inclusief de twee begeleiders. Iedereen moest een onderwerp opschrijven en in een mandje doen. Daarna werd er eentje uitgetrokken. Vijftien minuten schrijven, daarna voorlezen, en dan erover praten.
Het onderwerp? “Herstel.”
Poeh. Herstel. Wat schrijf je daar nou over, als je zelf nog middenin dat proces zit? Of misschien zelfs het gevoel hebt dat je er nog niet eens echt aan begonnen bent? Het was intens. Emotioneel. Ik ben van nature vrij integer, ik laat niet snel tranen zien in gezelschap. Maar sinds mijn diagnose… tja. Alles ligt veel meer aan de oppervlakte. Het drooghouden is een opgave. Gelukkig was Emma erbij. Het gaf een gevoel van veiligheid.
De sessie was goed. Of het ook echt iets met me gedaan heeft, weet ik nog niet. Soms sijpelt dat pas later door. Maar wat ik wel weet: vanaf juli start er weer een nieuw kwartaal, en vanaf september beginnen we met de rouw- en verliesgroep. Dat lijkt me zwaar, maar ook nodig. Want verliezen – groot of klein – zijn er genoeg geweest.
’s Avonds bleef Emma mee-eten. Terwijl Iljari nog even in de tuin rommelde, kookte ik. Het voelde huiselijk, rustig, fijn. Na het eten is Emma naar huis gegaan en ben ik zelf rond tien uur mijn bed ingedoken. Ik was helemaal op. Het was een lange dag, een intense dag – maar ik viel gelukkig snel in slaap.
Morgen weer een nieuwe.
Reactie plaatsen
Reacties