Vandaag wakker geworden na een intens korte nacht. Wat ik ook deed, mijn lichaam wilde simpelweg niet in slaapmodus. De pijn in mijn rechterflank bleef maar aanhouden. Nog steeds bezig met mijn menstruatie, maar dit keer is het echt alsof het me sloopt. Het komt en gaat in golven van helse pijn. Het voelt alsof iemand met honderd messen tegelijkertijd aan het hakken is in mijn buik – het is echt ondraaglijk. En het stopt maar niet. Naproxen, paracetamol, een warmtekleed… niets helpt nog. Uiteindelijk ben ik pas rond half vier in slaap gevallen. De pijn ging door merg en been. En het ergste? Door het constante tandenknarsen breken er letterlijk stukjes van mijn tanden af.
Vanmorgen vroeg opgestaan, gedoucht, want het dagelijkse riedeltje begon opnieuw. De steunkous moest weer aan voor mijn partner naar zijn werk ging. Zonder die kous mag ik namelijk niet lopen, laat staan iets doen. Dus hup, douchen, aankleden, partner uitgezwaaid en de dag kon weer beginnen.
Mijn hoofd zat vol plannen: tv kijken, de website perfectioneren, mijn kantoor opruimen en herindelen. Maar zoals wel vaker: m’n hoofd wil meer dan mijn lijf aankan. Ik wil het zó graag allemaal doen, maar ik kan het gewoon niet.
Toch ben ik beneden gekomen en heb ik wat dingen gedaan. Mijn catalogus op WhatsApp gevuld, de webshop wat netter ingericht, pakketpost-tarieven toegevoegd. Kleine stapjes, maar ze vroegen alles van me. Om 10:30u had ik eigenlijk moeten rusten – mijn eerste geplande rustmoment. Maar ik zat al in overdrive, diep in de ‘energie-schuld’.
Ik heb mezelf een rustschema opgelegd: 10:30 R, 13:00 R, 15:30 R en 18:30 R. Maar vandaag was ik te opgejaagd, te gebroken. Want rust is geen luxe meer, het is noodzaak.
Eind van de middag zijn we nog naar de garage gegaan om de auto van mijn partner op te halen – die heeft z’n keuring overleefd. Mijn auto hebben we gelijk daar gelaten, want de schokdempers zijn kapot. Aangezien ik hem nu niet nodig heb, kan hij mooi alvast gerepareerd worden. Daarna haalden we verse aardbeien bij de boer, deden boodschappen en reden langs Lollipop. Maar eerlijk? Dat gaat hem niet worden. Scootmobiel en regenachtig gras gaan gewoon niet samen. Misschien donderdag een poging, maar het ziet er niet hoopvol uit.
Voor we thuis kwamen, nog snel wat tuingereedschap geleend bij de buren. Als het weer meewerkt, wordt zaterdag het grind gelegd. Morgen komen de samples van het kunstgras binnen, dan kunnen we dat ook bestellen. De tuin komt echt langzaam tot leven. Alleen nog op zoek naar een betaalbare gasbarbecue of een neppe green egg, maar dat komt goed. Creatief en budgetvriendelijk is ons motto.
Donderdag gaat mijn partner zijn auto schoonmaken en op Marktplaats zetten. Twee auto’s is gewoon teveel, zeker nu. Woensdag ga ik met mijn zusje naar de Action voor wat handige dingen, waaronder een rubberen hamer en wandplanken voor mijn kantoor. Want daar is het nu één grote chaos. Kleinste ruimte in huis, ja, dat heb je als je aan het kortste eind trekt. That sucks, maar we maken er wat van.
Na de tuin is het tijd voor mijn kantoorproject. Alleen moet ik leren om toe te kijken hoe anderen het werk doen. Leren loslaten. Leren leven met…
Voor nu kruip ik onder mijn dekens, op een veel te heet warmtekleed, hopend op een betere nacht dan gisteren. Mijn lijf schreeuwt nog steeds van de pijn, maar ik hoop dat de slaap het wint. Morgen pak ik écht die rustmomenten. Vandaag was het gewoon teveel.
Slaap lekker.
Reactie plaatsen
Reacties