Wat een ellendige rukdag was het vandaag, zeg. Ik schommel de afgelopen dagen al constant met mijn fitheid. Het is het allemaal net niet. Maar vandaag… vandaag was het gewoon echt helemaal over. Mentaal en fysiek. Er zat geen beweging meer in. Mijn partner heeft nog netjes mijn steunkous aangedaan voor hij naar zijn werk ging terwijl ik nog half in dromenland lag. Daarna ben ik gewoon terug mijn bed in gerold. En daar ben ik eigenlijk de hele dag ook maar gebleven.
Heel af en toe moest ik eruit, want ja — ik moet wel blijven drinken, mijn medicatie nemen en mezelf af en toe dwingen iets van leven vast te houden. Maar dan sta je bovenaan de trap en dan voelt het alsof je naar beneden moet via drieduizend treden. Voor de meeste mensen is traplopen iets belachelijks simpels, maar voor mij? Een TIA-waardig project. Echt. Soms wens ik oprecht dat we een lift in huis hadden, maar helaas: dat is contractueel verboden in dit huurhuis. Tja.
Opties? Ander huis — ja, droom lekker verder. 🤣 Beneden slapen? Bed in de woonkamer? Of gewoon met je laatste beetje energie kruipend die trap af. Geloof me, ik heb inmiddels vijftien minuten nodig voor negentien treden. Een olympische prestatie, iedere keer weer.
En dan mijn hoofd. Vol met vocht. Deze weersomstandigheden zijn gewoon een ramp voor mijn lijf. Het blijft maar druk opbouwen, zwellingen ontstaan, alles voelt alsof het op ontploffen staat. Links is mijn gezicht compleet verdikt en doof — ik hoor bijna niks meer — en rechts begint nu ook. Ik ben serieus straks nog doof ook, gratis en voor niks.
Ik heb alles al geprobeerd. Medicatie, koude doeken, trucjes, rust, slapen — niks helpt. En omdat niets helpt, zakt mijn moraal ook in. Ik voel me somber, depressief, op. Alles lijkt uitzichtloos. Zo moe, zo op. Het voelt alsof mijn accu leeg is, het geld op, mijn lichaam failliet. En dan heb ik het nog niet eens over de metaforische schulden waarin ik zit — niet financieel, maar emotioneel. Alles kost energie die ik niet heb.
En morgen? Morgen wordt een nieuwe kutdag met rotweer. Ik weet nu al wat dat met mijn lijf gaat doen. Maar toch — ondanks alles — ga ik met mijn zusje even naar de winkel. Want zaterdag gaan de mannen aan de slag in onze tuin. Eerste stukje wordt aangepakt, eindelijk. En we krijgen een bedrag terug van de Belastingdienst dat we in die tuin kunnen stoppen. Heel misschien, heel stiekem, kunnen we dan een beetje vooruitkijken naar mooiere tijden.
Voor nu blijf ik nog even hier. Op bed. Met vocht in mijn hoofd, pijn in mijn zij en een lijf dat niks meer wil. Hopelijk lukt slapen vannacht een beetje, al sinds zaterdag is dat dramatisch. Ik word nog wel op tijd wakker, maar in slaap vallen is de hel. Mijn gezicht en zijflank laten me geen seconde met rust.
Morgenavond gaan we naar de film: Karate Kid. Even iets anders. Mijn partner is ook vrij, vanaf nu elke woensdag. Morgenmiddag ook nog naar de fysio, dus ik ga het zien hoe dat loopt.
Nu: proberen te slapen. Want meer kan ik niet doen.
Reactie plaatsen
Reacties