Laten we starten met… een klein beetje licht zoeken. Iets positiefs nodig hebben is geen zwaktebod, het is menselijk. En misschien nog wel belangrijker: het is hoopvol. Ik merk dat ik die hoop soms met mijn vingertoppen amper kan grijpen, alsof het een ballon is die nét te hoog hangt. Maar ergens in mij zit nog steeds die overtuiging dat ik dit kan. Dat ik dit leven, ondanks alles, aan kan.
Ik ben nooit een opgever geweest. Als ik dat was, dan was ik hier al lang niet meer geweest. Mijn verdriet, mijn pijn – ik heb het altijd omgezet in kracht. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moest. Ik heb vanaf jongs af aan geleerd om te overleven in een wereld die nog lang niet klaar voor mij was. En toch ben ik er nog. Elke dag opnieuw.
Deze week was zwaar. Donker. Zwaar op een manier die ik moeilijk kan uitleggen. Mijn zusje schrok van mijn woorden, ze was bang. Bang dat ik mezelf misschien iets aan zou doen. En hoewel dat nooit mijn intentie was, raakte haar angst me diep. Want ik wil niemand dat gevoel geven. Het is mijn manier van delen, van verwerken. Maar het zet me ook aan het denken: zie je, hoe je woorden overkomen op anderen? Moet ik daar meer rekening mee houden, of moet ik juist blijven delen zoals ik dat doe?
Het is mijn proces. Mijn weg. En als mijn woorden te zwaar zijn, dan is dat oké – dan hoef je het niet te lezen. Dan is het niet voor jou bedoeld. Ik kies mijn pad, zoals jij dat ook mag doen.
Ik kan elke keer schrijven over hoe slecht het gaat. En soms doe ik dat ook. Maar vandaag wil ik ook delen wat wel lukte. Wat wél mooi was. Gisteren bijvoorbeeld, ging het iets beter. Twee powernaps hielpen me door de dag heen. En ’s avonds had ik nog genoeg energie over om samen met mijn partner naar de bioscoop te gaan. We zagen Karate Kid Legends – wat een leuke film! Echt een aanrader. En we hebben besloten om een moviepass te nemen bij de Vue. Iets om naar uit te kijken, een uitje, samen iets leuks doen. Dat soort lichtpuntjes maken het leven wat draaglijker.
En dat is ook precies waar ik mezelf steeds weer aan herinner: we zien wel hoe het loopt. We doen wat we kunnen. En soms is dat voldoende. Laten we dus starten… met proberen. Met hoop. Met vasthouden aan wat er nog wél is.
Reactie plaatsen
Reacties