Woensdag was het zover: de tweede (en voorlopig laatste) kuur Rituximab stond op de planning. Vroeg uit de veren, om 04:30 uur om precies te zijn. Want om 07:30 uur moesten we in het ziekenhuis zijn. Om 05:30 uur reden we de snelweg op, met nog halfslaperige ogen. Net voor zevenen kwamen we aan. Mooi op tijd! Maar helaas… het infuus niet.
Want tja… de reumatoloog had tijdens mijn controle een week eerder alle medicatie gepauzeerd en niemand had blijkbaar de memo gekregen om weer iets klaar te zetten. Dus daar zaten we: twee uur lang, letterlijk voor jan met de korte achternaam. Pas om 10:00 uur begon de voorbereiding en pas tegen 14:00 uur was ik klaar. Fijn hoor, zo’n halve dag ziekenhuis dat eigenlijk maar voor een paar uurtjes gepland stond. Ik was er niet per se blij mee, zullen we maar zeggen.
Maar goed thuis aangekomen begon deel twee van de dag. Want nee, rusten zat er nog even niet in. Samen met mijn partner en Emma zijn we als een wervelwind door het huis gegaan: spullen sorteren, wegdoen, ordenen, ademen. Want zaterdag komt mijn tante uit Engeland logeren. Twee weken lang gezelligheid, thee en waarschijnlijk heel veel verhalen. We wilden dus zorgen dat alles lekker opgeruimd en fris aanvoelde. Missie: huis-zen-modus aan.
De dag erna (donderdag) kreeg ik echter flink de rekening gepresenteerd. Keelpijn, verkouden, hees, snotterig, en vooral uitgeput tot op het bot. Zelfs kleine afstanden voelden als marathons. Toch ging ik met m’n zusje nog even op pad koppigheid is soms sterker dan gezond verstand. Maar bij thuiskomst viel ik als een blok in slaap. Mijn stem klonk als een grasmaaier op zijn laatste adem, maar slapen hielp gelukkig een beetje.
En vandaag (vrijdag)? Nog steeds niet helemaal mezelf, maar we gaan tóch nog even door. Vanmiddag staat de ‘Harry Potter-kast’ (de voorraadkast onder de trap) op het programma én de keukenkastjes. Dan is de benedenverdieping eindelijk echt af. Wat een verschil: ruimte, overzicht, rust. Precies wat we nodig hebben in tijden als deze.
Wat deze week me vooral leerde?
Dat een rituximabkuur niet alleen je afweersysteem onder handen neemt, maar ook je geduld, je planning én je energie. Maar dat je, ondanks alles, toch kunt opruimen, lachen, eten met je liefsten en vooruitkijken naar bezoek. En dat is misschien wel het mooiste schild van allemaal.
Reactie plaatsen
Reacties