Ik moet eerlijk zijn… ik ben het spuugzat. Letterlijk én figuurlijk. Inmiddels ben ik al drie weken ziek. Verkoudheid, een belabberde weerstand, knallende hoofdpijn, en het ergste van alles: het hoesten. Zoveel slijm dat ik soms letterlijk stik tijdens het eten of drinken. Eng, pijnlijk en frustrerend.
Elke hoestbui voelt alsof m’n ribben er straks mee ophouden. Mijn energie? Niet vooruit te branden. En als klap op de vuurpijl is één oor ook nog volledig dichtgeklapt. Superhandig, als je al zo weinig prikkels aankan.
Ondertussen heb ik drie keer bij de huisarts gezeten. Ontstekingswaarden zijn gelukkig in orde dus dat is iets. Maar verder? Tja. Er wordt nu gekeken of ik überhaupt antibiotica mag gebruiken in combinatie met mijn huidige medicatie. Alles moet namelijk afgestemd worden op de Rituximab die ik gebruik. En ja, die doet z’n werk… misschien zelfs iets té goed, want ik voel me uitgeput tot op het bot.
Stiekem heb ik spijt dat ik mijn scootmobiel heb weggedaan. Ik dacht dat ik die niet meer nodig zou hebben, maar nu voelt het alsof ik weer helemaal terug bij af ben. Misschien zelfs nog slechter dan toen ik in april in het ziekenhuis belandde.
Maar toch lach ik. Want ik geloof erin dat dit ergens goed voor is. Dat dit een tussenstation is op weg naar beterschap. Mijn lijf is aan het vechten, en ik probeer gewoon lief te blijven voor mezelf. Ook al voelt het soms alsof ik topsport lever met één long en een halve batterij.
Tot die batterij weer vol is… blijf ik schrijven. Blijf ik hopen. En vooral: blijf ik lachen. Want beter worden is het doel. En ik kom er wel. Ooit.
Reactie plaatsen
Reacties