Inmiddels de vierde week dat ik ziek ben. Vier. Weken. En helaas… het wordt niet minder. Ik ben al vijf keer bij de huisarts (en ook bij een vervangende huisarts) geweest, maar door mijn ziekte kunnen ze eigenlijk maar heel weinig doen. Gelukkig heeft mijn vaste huisarts wel echt met me meegedacht en collegiaal contact gezocht met het Erasmus MC. Daardoor hebben zij inmiddels ook weer contact met mij opgenomen. En eerlijk? Daar voel ik me eindelijk gehoord. Gezien. Gewaardeerd. De artsen en verpleegkundigen daar zijn zó betrokken het geeft me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta, hoe waardeloos mijn lichaam zich ook gedraagt.
Maar goed, ziek ben ik nog steeds. Mijn medicijnen onderdrukken mijn immuunsysteem compleet, en de Rituximab heeft tijd nodig om zijn werk te doen. Dus ja, het is eigenlijk “normaal” dat ik al vier weken ziek ben en niet beter word. Mijn lichaam heeft gewoon niks meer om uit te putten. Geen reserves. Nul. En toch blijf ik lachen. Of in elk geval: ik probeer het. Tussen het hoesten en stikken door. (Soms letterlijk. Het is alsof mijn lijf aan een soort dramatische theatershow bezig is: ‘Doodgaan in de huiskamer solo performance’.)
Mijn partner durfde vanmorgen bijna niet naar zijn werk te gaan. Ik was zo aan het hoesten (lees: vergaan) dat hij er serieus van overtuigd was dat het mis zou gaan. Maar hij heeft mijn spuugbak naast het bed gezet (we love romance), drinken en eten klaargezet en is tóch gegaan. Met pijn in zijn hart. Hij zei nog: “Als het niet gaat, moet je me bellen.” Maar ja… dat doe ik dus niet. Want hij doet al zóveel. En ik ben koppig. Dus hier zit ik dan: snotterend, hoestend, bouillon drinkend, weer hoestend. En repeat.
Twee weken lang was mijn tante bij ons vanuit Engeland. Het was zó fijn om haar hier te hebben. Gezellig, warm, vertrouwd. Gisteren is ze weer naar huis vertrokken en dat voel je meteen. Het huis is stiller. Leeg, op een andere manier. Maar: we gaan ons stinkende best doen om in december naar hun toe te rijden. Samen, met de auto. Daar blijven we dan logeren, als het lukt. Dat zou echt iets zijn om naar uit te kijken. En daar klamp ik me ook een beetje aan vast.
In september begin ik als het goed is met krachttraining bij de fysiotherapeut. En dat wordt wat… want mijn uithoudingsvermogen is op dit moment echt onder het vriespunt. Maar goed we proberen onze mindset om te gooien. Niet blijven hangen in wat niet lukt, maar stap voor stap vooruit. “Jij moet jezelf weer worden,” zei iemand pas tegen me. En dat wil ik. Dus we gaan ervoor.
Vandaag is weer een bed-dag. Rusten. Hoesten. Even overlijden. En dan weer terugkomen. Maar morgen heb ik fysiotherapie, en woensdag… woensdag gaan we uit eten. Want dan zijn we officieel een jaar getrouwd. Onze trouwdag vieren we op 10 augustus, maar dit jaar valt dat in het weekend en woensdag is mijn man vrij. Dus dan vieren we het gewoon alvast. Even samen. Even wij.
Hopelijk voel ik me dan een stuk beter dan nu. En zo niet, dan proosten we gewoon met slijm in plaats van frisdrank. (Grapje).
Want ziek zijn mag dan alles overhoop gooien liefde, verbinding en hoop blijven, zelfs op de donkerste dagen.
Soms is het beter om los te laten
De vriendschap met Emma is definitief voorbij. En ik weet inmiddels zeker: dit gaat ook in de toekomst niet meer beter worden.
Ze heeft mij diep gekwetst met haar woorden. Door te zeggen dat ik nooit om haar of haar mentale gezondheid zou hebben gegeven. Dat zij altijd maar rekening met mij moest houden, en ik nooit met haar. Terwijl ik mijzelf jarenlang heb weggecijferd. Haar altijd op de eerste plaats heb gezet. Geluisterd, gesteund, gezwegen. Maar schijnbaar was dat niet genoeg. Of misschien nooit genoeg.
En precies daarom heb ik besloten dat ik geen vriendschap meer wil met iemand die mij zo gebruikt en misbruikt heeft. Er is een grens. En die is bereikt.
Vriendschappen verwateren soms. Dat is verdrietig, maar het hoort bij het leven. Deze is voorbij. Voorgoed.
Maar ik weet ook: er komen nog zoveel mooie mensen op mijn pad. En ik bén niet alleen. Ik heb lieve vrienden. Familie. Liefde. En dat is meer dan genoeg.
Weer een les. Pijnlijk, maar nodig. 💔 En nu? Nu ga ik verder. Hoofd omhoog. Hart open.
Reactie plaatsen
Reacties