Vorige week kregen we het telefoontje dat de nicht van mijn oma, Ellie, is overleden. Haar wens was dat we allemaal bij haar condoleance aanwezig zouden zijn. Helaas kon niet iedereen, maar ik en mijn partner hebben alles op alles gezet om er wél te zijn. Vanuit ons naar Callantsoog is bijna twee uur rijden, maar sommige dingen doen je dat gewoon zonder twijfel.
Vrijdagavond begon echter heel anders. Theo kwam bij ons eten en mijn partner had verse kapsalon gemaakt eerlijk, beter dan in de snackbar. We zaten in de achtertuin, aten ijsjes, en tot middernacht roosterden we marshmallows bij het vuur. Gewoon zo’n avond waarvan je weet: dit is goud waard. Even niets, alleen maar genieten.
Zaterdagochtend vertrokken we richting Callantsoog. Onderweg dacht ik aan Jaap en Ellie, aan herinneringen, aan hoe snel de tijd eigenlijk gaat. Ik had rozen meegenomen en kaartjes geschreven. Daar, bij de condoleance, hebben we verhalen gedeeld, gelachen, gehuild, en afscheid genomen. En toen terug… in de file. Met nog 35 km op de tank bij Vianen kreeg ik het wel even benauwd, maar het lukte. Zelfs voordeliger kunnen tanken bij de Esso. Uiteindelijk deden we er ruim drie uur over.
Thuis was ik kapot. Mijn lichaam trok de stekker eruit. Even slapen, want ’s avonds stond er nog wat leuks op de planning: pizza op de BBQ bij mijn zusje en haar partner, samen met de broer van mijn partner en zijn vriendin. Het werd één van die avonden waarop de tijd ongemerkt wegtikt. Rond half drie ’s nachts waren we pas thuis.
Zondag deed ik niks. Helemaal niks. Alleen liggen, opladen. Want maandag begon de vijfde week dat ik ziek ben. Verkoudheid die maar erger wordt, hoestbuien waarbij ik letterlijk naar adem hap. En steeds die vraag: wanneer stopt dit? Dinsdag zou ik de reumatoloog spreken misschien eindelijk antwoorden.
Toch had ik gisteren ook iets moois. Vrienden van ons zijn verloofd en ik mocht foto’s maken voor hun Save the Date. Ik ben nog lang niet op het niveau dat ik dit soort dingen zonder gevolgen kan doen, maar voor hen deed ik het. Na de shoot helemaal gesloopt, maar ik heb de foto’s boven op kantoor bewerkt en mijn website verder uitgewerkt. Voldaan naar bed gegaan.
Dinsdag 12 augustus
Vanmorgen belde Dr. Dolhain. De oorzaak van de verkoudheid is duidelijk: de immuunsuppressieve medicatie. Dat het zo lang blijft hangen, komt door de prednison. Die 20 mg is te hoog.
Nieuw schema: nu naar 15 mg, over twee weken naar 10 mg, tot 7 oktober. Dan kijken we verder.
Ik vroeg naar krachttraining. “Hoe gaat het?” vroeg hij. Ik zei: “Op de verkoudheid na heb ik het gevoel dat ik alles weer kan, maar ik ben wel kortademig.”
Hij gaf groen licht, maar met de nadruk op langzaam opbouwen. Vandaag meteen doorgeven aan Freek, mijn fysio, en kijken wie me hier het beste bij kan begeleiden.
Vanmiddag ga ik erheen, want mijn doel? Eind dit jaar met mijn partner naar Engeland, familie zien, genieten van dat land waar mijn hart altijd een beetje blijft hangen.
Deze week is het rustig. Donderdag de braderie, vrijdag BBQ met vrienden, zaterdag foodtruckfestival, zondag verjaardag van mijn nichtje. En dan is de zomervakantie voorbij. Hopelijk wordt het werk daarna weer wat drukker.
Maar eerlijk? Op dit moment neem ik het dag voor dag. Soms zelfs uur voor uur. Het is een balans vinden tussen rust, genieten, ziek zijn, en vooruitkijken. En die balans is fragiel. Maar ik blijf proberen.
Reactie plaatsen
Reacties