De afgelopen weken heb ik een hele reeks testen ondergaan om mijn huidige situatie in kaart te brengen. Het ging om de AROM en PROM test, de Constant-Murley Shoulder Score, de DASH/QuickDASH, de Hand-held Dynamometer Test, de Upper Quarter Y Balance en de Closed Kinetic Chain Upper Extremity Stability Test.
Moeilijke namen voor wat in de praktijk vooral neerkomt op meten hoever ik mijn armen kan bewegen met hulp en zonder hulp, hoeveel kracht er nog in specifieke spiergroepen zit, hoe mijn bewegingspatronen zijn, en hoe stabiel en mobiel mijn bovenlichaam en schouders functioneren. Daarnaast zijn er ook algemene testen gedaan voor conditie en kracht.
Op basis van al die metingen is er een revalidatietraject opgezet. Elke week staat nu in het teken van oefenen, trainen, bouwen aan kracht en mobiliteit. Steeds opnieuw dezelfde patronen herhalen, steeds opnieuw proberen een stukje verder te komen. Niet vandaag, niet morgen, maar over tijd. Het traject gaat twee jaar duren voordat ik weer een beetje de “oude” kan zijn.
En eerlijk? Dat is soms een klap in mijn gezicht. Ik wil zoveel. Ik wil weer werken. Ik wil weer leven. En elke keer dat er dan zo’n tegenslag komt of een reminder dat het herstel lang gaat duren, voelt het even alsof de grond onder je voeten verdwijnt.
Maar opgeven doen we niet. Het is even slikken, maar daarna is het doorgaan. Want revalideren is een proces van geduld en doorzetten. En ja, er zijn mensen die het veel zwaarder hebben, dat besef maakt dat ik dit traject juist met beide handen aanpak. Het gaat niet vanzelf, maar het gaat wél.
Op weg naar een gezonder, krachtiger leven.
Reactie plaatsen
Reacties