Revalidatie

Daar gingen we dan. Na diverse testen kreeg ik eindelijk een resultaat waar ik niet per se blij mee was, maar toch met beide handen aangreep. Het voelde als een kans. Mijn eerste revalidatie-afspraak zat erop: even fietsen (al stopte ik al snel omdat mijn hartslag door het dak ging), een paar squats en wat dumbbells boven mijn hoofd. Klinkt klein, maar voor mij voelde het als een wereldprestatie. Ik was compleet gesloopt, maar toch ook trots, dit was eindelijk een stap in de goede richting.

Helaas bleek het van korte duur. Al snel werd duidelijk dat dit not done was. Mijn lichaam gaf keihard aan dat het nog niet klaar is voor zulke stappen. De dag na de revalidatie kon ik nauwelijks bewegen. Staan of lopen was pure marteling, ik huilde omdat ik letterlijk niks meer kon. Het voelde alsof ik teruggeworpen werd naar het begin van dit jaar, toen ik me precies zo machteloos voelde.

In overleg met de artsen is daarom besloten om voorlopig te stoppen. Later dit jaar wagen we een nieuwe poging, wanneer mijn lichaam fitter is en hopelijk wat meer aankan. Ik kamp immers nog steeds met een virusinfectie, en dat maakt alles extra zwaar.

Alsof dat nog niet genoeg is, groeien de plekken op mijn huid steeds verder uit. Op meerdere plekken zitten pijnlijke scheurtjes die branden, steken en vreselijk jeuken. Toch blijf ik eraf. We hebben opnieuw foto’s naar het Erasmus gestuurd en morgen volgt een herbeoordeling. Als mijn reumatoloog vindt dat ik eerder moet komen, dan plannen ze dat uiteraard in. Maar voor nu laten ze het nog even gaan. Niet ideaal, maar ik zal het moeten accepteren.

Langzaam plannen we weer kleine dingen in, maar écht voorzichtig, want wat er deze week gebeurde wil ik nooit meer meemaken. Het was doodeng. Deze week staat daarom vooral in het teken van rust. Mijn hoogtepunt wordt zaterdag: een dagje met mijn oudere zus op pad. Ik hoop alleen dat het weer meezit, want regen en onweer zijn op dit moment alles behalve handig.

Vandaag probeer ik een beetje te werken, maar vooral ook veel uit te rusten. Het draait nu om balans vinden tussen rust, ontspanning en een klein beetje activiteit. Dat evenwicht zoeken is misschien nog wel de grootste uitdaging.