Gisterenavond was weer zo’n avond… eentje die ik het liefst direct weer zou willen vergeten, maar die zich stevig in mijn geheugen genesteld heeft. Overdag voelde ik me al niet top. Zo’n vervelend hoestje, een scherpe rand in mijn keel die bij elke slikbeweging weer even oplichtte – je kent het misschien wel. Maar goed, we hadden een avondje gepland: Sneak Preview.
Dat bleek uiteindelijk een Nederlandse film te zijn, zonder enige lijn of logica, dus we zijn in de pauze maar naar huis gegaan. Eenmaal thuis, plof ik op de bank, eet wat blokjes oude kaas… en beland binnen no time in een allesverscheurende hoestbui. Zo heftig dat ik uiteindelijk alles eruit spuug. Bah. Echt bah. Mijn hele systeem slaat op hol, ik krijg het benauwd, alsof ik geen lucht meer krijg, en in paniek besluit ik naar bed te gaan.
En dan begint het pas echt. Al een paar weken heb ik, vooral na het eten en drinken van sommige producten, last van rare boeren – van die opkomende refluxboeren, met bizar veel slijm. Dit is begonnen sinds de bronchoscopie van mijn longen. En vannacht escaleerde het compleet. Telkens als ik dacht eindelijk weg te doezelen, begon het opnieuw: hoesten, stikken in mijn eigen slijm, overgeven. Mijn lijf was kapot, maar echte slaap? Die kwam niet. Mijn partner had het er ook zwaar mee. Uiteindelijk heb ik mijn warmtekleed gepakt, mezelf erop gelegd in de hoop dat warmte me misschien wat rust zou geven. Maar zelfs dat hielp amper.
Vanmorgen werd ik wakker met een iets minder scherpe keel, maar die misselijke reflux is er nog steeds. En nog steeds zoveel slijm… eten of drinken voelt als een opgave. Ik probeer het binnen te houden, maar makkelijk is het niet. Het maakt me niet alleen beroerd, maar ook bang. Dit soort nachten hakt erin. Lichamelijk, emotioneel, alles.
Morgen weer ziekenhuis. Hopelijk brengt dat wat duidelijkheid. Of een sprankje hoop. Want dit wil ik niet nog een keer meemaken.
Reactie plaatsen
Reacties